Een foto update van Valentino de Baracoa. Getverderrie, wat is het toch een mooie kat!
Photo courtesy of Victor and Jose.

Jazzmin is ondertussen gearriveerd. Ze is een ieniemienie spring-in-het-veld die hier de boel flink op stelten zet. Ze moet nog behoorlijk in haar lijfje groeien. We zijn heel benieuwd hoe zij zich gaat ontwikkelen. Aan karakter ontbreekt het haar in ieder geval niet. Het is een spinmachientje eerste klas, vol durf en vrolijkheid. Er valt geen fatsoenlijke foto van haar te maken, want ze springt, rent en huppelt constant rond.

Zahra en Saphiera zijn het duidelijk niet met haar aanwezigheid mee eens, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. We wachten rustig af. Voor Zahra en Saphiera om zo ver als op de foto’s hier onder te komen, heeft het dus ruim een jaar geduurd! Met Jazzmin hoop ik binnen een paar dagen de eerste toenaderingen te kunnen zien. Op dit moment is het Zahra die grommend rondloopt. Saphiera die gromt, ook daadwerkelijk naar Jazzmin mept en charges uitvoert.

We proudly present…

Valentino de Baracoa

We zijn enorm blij dat onze maandenlange zoektocht dit resultaat heeft gehad. Begin juni gaan we hem ophalen in Madrid!

Thank you so much Victor and Jose!

Het logje waakhonden is al weer van een jaar of 3 geleden. We hebben er weer 1tje bij:

Alles wat nieuw is, alles wat anders is, daar moet het vrouwtje uitgebreid voor gewaarschuwd worden. Zo ook elke verbouwingsdag als de klusjesman weg is en je de slaapkamer weer uit mag. Eerst even kijken wat er nu weer allemaal niet meer klopt. Al schreeuwend lok je haar mee, je rolt, je doet, je wijst aan net zo lang totdat ze het eindelijk snapt en je vertelt dat het de bedoeling is en alles goed is.

Een paar dagen geleden werd ik voor een zeer ernstig vergrijp behoed:

‘s Avonds hadden we, per uitzondering, beneden een sigaretje gerookt. Ik had geen zin om die avond gelijk te luchten, het was een latertje geworden. ‘s Ochtends toen ik half slapend Jem naar school dirigeerde, vond ik het wel een beetje vies ruiken. Ik zet de puideur op een piepklein kiertje, op slot, en probeer nog een uurtje door te pitten. De hel breekt los voor mijn slaapkamerdeur. Zo kan ik niet slapen natuurlijk. Al zuchtend hijs ik me weer uit bed.

Daar staat Saphiera. Zodra ze me ziet schiet ze naar beneden, al achterom kijkend of ik wel volg. Ze sjeest als een gek naar de puideur, springt ertegenaan, slaat met haar pootje door het ieniemieniekiertje: "Jij gaat lekker slapen en laat ons met een open deur hier beneden? Weet je wel hoe gevaarlijk dat is? Heb je enig idee wat daar allemaal door naar binnen kan komen aan spinnen, kikkers, padden, enge mannen en kinderen?"
Goed goed, ik doe de deur al dicht en… stilte. Opgelucht ploft Saphiera neer. Het is goed. De deur is dicht. Het gevaar is geweken.

Dit kleine dametje, Jazzmin, hopen wij over een week of 8 in ons huis te mogen verwelkomen!

Ik ben echt blij. Een mink marble notabene. Sinds Saphiertje ben ik toch anders naar die "flauwe" sneeuwtjes gaan kijken. En over Saphiera gesproken, ze heeft echt een vriendinnetje nodig. Zahra is een oudere muts… eh pardon tante aan het worden en is het gedol behoorlijk zat. Ik hoop o.a. op deze manier bij de Zahra de wind een beetje uit haar zeilen te nemen. We zullen zien…