Brief aan de Wakanda kinderen van Kina, 14 weken
Lieve Jefta, Tabita, Peninna en Tamar,
Hallo grote kleine mensen. Kennen jullie mij nog? Ik ben Kina en we hebben dinsdagavond afscheid van elkaar genomen. Het gaat heel goed met mij. Ze zeggen hier dat ik extreem goed gesocialiseerd ben dankzij jullie. Jullie zijn zo lief voor mij geweest en hebben zo veel met mij en mijn zusjes gedaan. Dat schijnt erg belangrijk te zijn in de eerste 14 weken van een bengaaltje. Hoe gaat het met mamma en mijn zusjes?
Zal ik vertellen wat ik heb meegemaakt tot nu toe?
Nou, er zijn hier 2 andere katten, ook bengalen. Met de ene, Ishoe, ben ik al dikke vriendjes. Oh wat was het gisteren lekker om weer eens door een grote tong gewassen te worden. Het valt niet mee hoor, als je alles zelf moet doen. Die andere, ze noemen haar Zahra, die is niet zo aardig nog. Ze gromt en blaast en mept. En ik wil zo graag naar haar toe! Ze ruikt zo naar mamma!
De mensen hier zijn heel lief. Ik vind het heerlijk om bij ze te liggen, of op ze. Het zijn er maar drie. Twee grote en 1 wat kleinere. Ze ruiken wel heel anders maar dan pak ik gewoon mijn nestlapje nog even. Dan ruik ik weer iets bekends. Ik kan er soms heerlijk in liggen rollen en dan word ik helemaal blij. Toch, begint het wel te wennen en kan ik ook erg hard spinnend over hun buik trappelen en geef ik mijn allerliefste kopjes die ik kan geven. De kleinste mens hier is net als jullie. Hij sjouwt met me rond en laat me alles zien. Hij is ook erg bezorgd om mij. Zo vond hij mijn buikje veel te dik. Maar ik had nog helemaal niet gepoept en toen ik dat kwijt was, werd hij pas rustiger.
Ik heb een nieuwe roepnaam. Ik luisterde al een beetje naar Kina maar ook naar Zahra. En Zahra reageerde ook als ik geroepen werd. Dat was een beetje lastig. De eerste dag werd ik van alles en nog wat genoemd: Meiske, Vrouwtje, Poppedijntje, Poppeke, Tuttebellie. Het was allemaal tijdelijk. Nu heet ik Pebbles en ik snap al een beetje dat ze mij daarmee bedoelen. Maar als jullie nog even kunnen uitleggen wat nee! betekent, dat zou wel fijn zijn. Kennen jullie dat woord? Hier staat nog wel een leuk ander nee!-verhaaltje, maar ik schijn gelukkig (nog?) lang zo erg niet te zijn.
Wisten jullie dat we hier allemaal een eigen etensbakje hebben? En dat we niet uit elkaars bakje mogen eten? Dat komt, zeggen ze hier, omdat Ishoe speciaal voer heeft. Hij heeft wel eens steentjes in zijn blaas gehad en moest toen heel lang in het ziekenhuis blijven. En die andere, die is te dik zeggen ze, die is op dieet. Alhoewel ze niet erg aardig tegen mij is, blijf ik maar beleefd en noem haar ‘volslank’. Ik krijg dus ook mijn eigen bakje eten en als we klaar zijn worden de bakjes opgeruimd. Toch eet ik het liefst uit dat bakje van die volslanke maar dat mag echt niet van haar. Ik heb geluk, in mijn bench staat ook altijd nog meer eten voor me. Alleen het deurtje staat op een piepklein kiertje. Ik kan er net doorheen, Ishoe en die volslanke niet. Ik snap dat kiertje nog niet zo goed maar dat komt wel.
Ze hebben hier ook net zo’n klimboom als bij jullie. Jullie weten vast wel welke ik bedoel, die stam in het hoekje bij het raam. Alleen deze hier is iets kleiner, krijgt elke week water, staat in een kattenbak en er groeien echte blaadjes aan! En weten jullie wat nou zo raar is? Ik mag er niet in klimmen! En ik mag ook niet graven in de kattenbak waar hij in staat! Snappen jullie dat nou?
Over klimmen gesproken. Ik heb nog nooit een trap gezien waar je èn van de voorkant èn van de achterkant kan afvallen. Wel een beetje eng hoor. Mijn grote bench staat er wel onder en ze hebben er voor de zekerheid tuinkussens op gelegd, maar het is een eind vallen hoor! Gelukkig is het nog niet gebeurd.
‘s Nachts slaap ik in de bench, net als toen nog bij jullie. Lekker rustig en de verwarming blijft speciaal voor mij aan maar ‘s ochtends heb ik het wel gezien daar. Ik vind het vrij echt veel leuker. Zo veel dingen te onderzoeken en te zien.
Gisteren heb ik ontdekt dat er boven aan de trap in de deur een soort gaatje zit. Als je er tegen duwt, gaat het open en kan je er door. En oh…. wat ik daar zag!!! Een hele nieuwe wereld! Gelukkig stond daar ook een kattenbak maar daar had ik natuurlijk even helemaal geen tijd voor. Mijn hartje klopte als een gek in mijn keeltje en is sjeesde nog verder door naar boven. Overal nog meer speeltjes, mandjes, klimdingen en… zucht, weer die volslanke die me stond op te wachten. Ik wilde best terug maar ik wist alleen niet meer hoe ik nu ook al weer terug moest. Zo veel deuren en ik kon de deur met het gaatje niet vinden. Ik ben door de kleinste mens even in de bench gezet om tot rust te komen. Dat was wel lekker want ik was een beetje in de war van alle opwinding.
Ik ben ook meegenomen naar de wat ze hier “kom we gaan drinken” noemen. ‘s Avonds voordat we gaan slapen, mogen we daar allemaal uit de stromende kraan drinken. Je klimt eerst op een grote rand, dan ga je naar beneden naar een soort witte bak. Heel raar, die volslanke gaat altijd eerst en Ishoe gaat dan gewoon op de rand zitten wachten. Nou ik niet hoor! Ik vond het veels te leuk en interessant. Hier kunnen jullie lezen en zien hoe het voordat ik kwam, ging. Dat gaat dus echt veranderen! Gisterochtend was ik weer in de ruimte “kom we gaan drinken” alleen was het toen niet zo letterlijk tegen me gezegd. Ik dacht, dit ken ik en sprong gelijk op de rand. Maar het was glad en ik gleed uit en voel zo pardoes in die witte bak. En oh, wat ben ik geschrokken. De kraan stond niet aan, er stond wat anders aan. Het was warm en het spetterde heel erg. Tss, ze hadden me wel even mogen waarschuwen! Nee, dat was niets. Ik ben dan wel bengaal, maar dit vind ik echt nog veels te eng.
Lieve Jefta, Tabita, Peninna en Tamar, maken jullie je geen zorgen om mij. Ik vind het heerlijk hier! Komen jullie nog wel een keertje bij me langs? Ik zou best zelf op de trein naar jullie willen stappen, maar ik kan nog niet zo goed de stationsbordjes lezen. 😉
Lieve mieeeeuuuwww-groetjes van mij,
Pebbles (voor jullie nog steeds: Kina)
