Eén van de vele katjes waarvoor ik de supermarktschappen weer heb leeggekocht op Corfu. Let bij foto 1 op het detail van de wespen. Knettergek werden we van ze, maar het levert achteraf wel een mooie foto op!

Saphiera is een zeer aanwezig katje. En dan bedoel ik met name aanwezig voor mij. Ik heb het helemaal gemaakt voor haar en zo’n iemand kan je natuurlijk geen moment uit het oog verliezen. Ik vermoed dat als ik een kangaroebuideltje zou hebben, ze daar het liefst 24 uur per dag in zou blijven zitten. Gelukkig heb ik dat niet want onze meid is behoorlijk gegroeid. In de breedte dan. Van amper 2 kilo bij binnenkomst tot dik 4 kilo nu. Nu dan raakt ze me kwijt. Bij gebrek aan mij wil ze dan nog wel eens mijn kussen van de bank trekken. Zodra ik ergens in huis mijn stem laat horen, is ze er als de kippen bij. Als ze echt even niet weet waar ik ben, dan blijft ze roepen. Menig nacht val ik in slaap met een brullende Saphiera voor de slaapkamerdeur.

In een poging haar gestuurd met Zahra te matchen, druppel ik soms een drupje valeriaan op Saphiera haar koppie. In de hoop dat Zahra eindelijk eens wat lievere toenadering zoekt dan het uitdelen van een pets. Het druppeltje moet met beleid. Saphiera vind het nl. niet lekker ruiken, maar voor Zahra is het (bijna) onweerstaanbaar. Helaas, Zahra is ook niet gek. De bron van de overheerlijke geur wordt strak genegeerd, maar daar waar Saphiera gelopen heeft, moet wel onmiddellijk druk afgelikt worden. Als het dan toch per ongeluk tot een toenadering komt, is Saphiera erg ongerust. Ze verwacht immers ieder moment een fikse haal. Well, it was worth a try!

Het gaat goed met de dames. De foto’s spreken voor zich. Zahra tolereert Saphiera ondertussen. Dikke vriendinnen zijn het niet. Maar wat niet is, kan misschien nog komen. Saphiera is ondertussen niet meer onbekend met de ‘grote boog’ die ze regelmatig om Zahra heen moet nemen. Pebbles fietst overal netjes tussendoor. Die komt dan weer eens een knufje halen bij Zahra, dan weer bij Saphiera. Of ze trapt met 1 van beiden even een fikse ruzie. Het gebruikelijke tafereel bij iedereen met meerdere katten.

Saphiera zit ondertussen een stuk beter in haar vel. Letterlijk. Ze wordt langzaam wat voller, haar contrast is aan het terugkomen en ze verliest geen halve trui meer met een borstelbeurt. Ze hangt erg aan me en komt met grote regelmaat even steun bij me halen in de vorm van een paar flinke kopstoten. Waarmee ze niet meer wil zeggen dan: "Aai mij! Stel me gerust dat het allemaal nog ok is. Doe wat!" Daarna kan ze er weer tegenaan, tot het volgende steunmoment.

Ze wordt opener voor bezoek dat opeens op de bank zit. Ze krijgt iets meer rust in haar achterste. Ze probeert duidelijk met alle macht de regels hier in huis na te leven, maar soms zijn de verleidingen iets te groot. Zoals een afgedekte kom pannenkoekenbeslag. Ik vond haar terug met een snoet vol witte derrie bij een niet meer afgedekte kom.

Er is nog steeds behoorlijk wat werk te verzetten. Toch hebben we de opgaande lijn nog altijd vast. Ondertussen is het ook geen werk meer. Het is een aaneenschakeling van genieten van de dankbaarheid die ze toont, plaatsvervangende trots dat ik dit voor elkaar heb kunnen krijgen en ontzettend veel van haar houden. Ze heeft mij (en Tim) volledig om haar, nog steeds onknipbare scherp genagelde, pootjes gewonden.

Als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat ze hier nog weggaat…