Als voorbeeld hoe makkelijk het elke avond gaat, heb ik het opgenomen. De stukjes van het naar de bench brengen zijn er uit geknipt, zinloos. Maar let op de klok hoe snel we klaar zijn. En hoe heerlijk de dwangbuis werkt. Wat een opluchting. Volgorde: Flash, Pixie, Zahra. Ik draag handschoenen. Verplicht bij Ronidazol. En ik blijf maar suf babbelen. Ter geruststelling voor de katten en ook wel een beetje voor mezelf. Het woordje -klaar!- kennen ze ondertussen alle 3 heel erg goed.
Met Zahra ziet het er beetje naar uit misschien, maar geloof me dit is zo veel minder belastend voor haar. Snel, efficiënt en pijnloos.
Enne oja, ik zie nu pas dat mijn spijkerbroek wel erg om mijn bibsie slobbert.

Versie 2.0 is klaar met Pix als gewillig slachtoffer. Gemaakt van babyspullen: flanellen luier gevoerd met een aan beide kanten katoenen bedzeilmolton. Sterke kat die daar doorheen komt met haar nagels. (Hoop ik)

Gisteren toch nog een kleine sprong voorwaarts gemaakt. Ik heb mijn hoofd gebroken hoe ik het vasthouden minder belastend voor hen èn voor ons kon maken. Met name voor Zahra is het vreselijk en zij vormt een reëel gevaar voor ons en zichzelf met die onknipbare klauwen.

Na wat brainstormen over een soort dwangbuis en ben ik aan de slag gegaan. Ik had nog een hoes voor een hangmat van dicht geweven stof. Extra voering in gemaakt met nog een dicht geweven stof. Iets verlengd. Beide kanten open met een trektouwtje. Al naaiend verdwenen de ergste twijfels: ‘Het zou best nog wel eens kunnen gaan werken. En zo niet, dan heb ik een gevoerde verlengde hoes voor de hangmat met 2 openingen.’

Gisteravond was het dan zo ver. Eerst Pixie om te oefenen. Piece of cake! We waren helemaal verbaasd. Toen Flash, nog een beetje oefenen en al lastiger. Ook die ging bijna moeiteloos. Sja, toen Zahra. Dat was een ander verhaal. Maar toen ze er eenmaal in zat, zonder uitstekende poten, ging het redelijk. We kunnen nog steeds haar kop niet optillen voor een evt. capsule of pil maar haar nagels zijn tenminste buiten bereik. Het spuitje in de bek ging er dan ook voor ons iets makkelijker in. Ook hebben we het gevoel dat ze het misschien ietsje pietsje ieniemienie minder stressvol vindt. De medicatie blijft natuurlijk even rot als altijd. Het schuimen, het kwijlen, het nastuiteren. Maar we kunnen nu ook nog eens de kat in de dwangbuis veilig naar de bench tillen.

Het ding is nog onafgewerkt en zo als prototype van de tekentafel. Na Zahra vertoonde de binnenkant toch een flink aantal scheuren. Ik heb geen foto’s van de kat er in. Daar had ik even geen tijd voor.

Ik leer ze echt dat de tafel verboden gebied is. Dat weten ze ook wel, soort van…