Ondertussen is ze haar eerdere leven aan het inhalen. Het is net een kitten van een maand of 4 in een te grote verpakking. Met snorharen die ook nog eens niet passen bij dat magere lijfje. Heel erg wild spelen, geen rust nemen, geen seconde stil kunnen zitten, veel tegelijkertijd willen doen, van de bank aftetteren omdat ze niet oplet, zonder schijnbare reden zich zo maar om laten vallen, door de kamer racen, tegen dingen opknallen, krabpaal op en af rennen, sprongen van meters tegelijkertijd nemen, goedkeuring van ons willen krijgen, ons roepen wanneer ze onzeker is, gedrag van Pebbles en Zahra overnemen, uit hinderlagen springen, alles willen ontdekken, heel veel knuffen, nog graag op schoot zitten. Zahra begrijpt ze nog steeds niet. Ze snapt maar niet dat ze zich echt onderdaniger moet opstellen tegenover the lady des huizes, dat niet alles klakkeloos gepikt wordt hier.
Ook niet door mij overigens. Het grote opvoeden is nu echt begonnen. Ik kan haar ondertussen strenger aanspreken zonder dat ze gelijk in elkaar duikt van ellende. En geloof me, het is hard nodig ook. Opvoeden doe ik nu nog met mijn stem, niet met mijn handen. Handen zijn voor liefdevolle dingen als aaien en aandacht. Mijn stem natuurlijk ook maar daar kan je nuances in aanbrengen. In de toekomst zal ik ook mijn handen wel via de kattenmanier kunnen gebruiken bij de opvoeding. Ze pikt het leerproces goed op. Wat overigens niet wil zeggen dat ze het ook gelijk toepast. Het blijft wel een bengaal natuurlijk!
