6 weken en één en al schattigheid. Zucht…

Flash is een toegewijde moeder. Bezorgd, veeleisend en de kleintjes loslaten is nog niet aan de orde. Uiteraard is de jeugd het er helemaal niet mee eens. Gek genoeg herken ik wel wat in deze situatie maar kan me even niet bedenken waarom… 🙂

Probeer je huis maar eens schoon en opgeruimd te houden met een nest kittens dat overal loopt. De kattenbakjes heb ik nog een beetje verdekt kunnen opstellen, maar er zit houtgrit in en dat loopt iedereen overal uit. Het is fantastisch grit hoor, daar niet van. Het ruikt niet, het gaat niet ruiken, je kan het door de wc spoelen en het is veilig voor beginnende eters die hun bekkie per abuis vol grit vullen. Maar verdorie, de vlokjes liggen al snel overal.

En dan heb ik nog een lading speeltjes die ik wel probeer op te ruimen maar voordat ik aan het laatste speeltje ben, zijn de eerste al weer tevoorschijn getrokken. Een plafondhoge krabpaal prijkt prominent in mijn woonkamer. Niet omdat ik nu zo trots op dat ding ben, maar wanneer ik mijn meubels heel wil houden is hij wel erg handig. Ook zitten bengalen graag zo hoog mogelijk. Ik hoef dan echt niet met een ‘lullig’ paaltje van een cm of 50 aan te komen.

Op mijn stoelen ligt altijd wel ergens een kat. Een kat die verhaart bij voorkeur. Mijn bank is bedekt met een grote doek om het zeil wat daar weer onder ligt, te verhullen. Een zeil voor degenen die zich in een krolse periode of zeer jeugdige periode eventueel nog wel eens kunnen vergissen. Er staan nu op diverse strategische plekken voerbakjes voor hele kleine katjes, voor katjes die te gefrustreerd zijn om te eten, voor katjes die geen tijd hebben om te eten en voor katjes die geconditioneerd worden met –hele kleine katjes beneden? onbeperkt lekker eten!-.

Bezoek ontvang ik deze dagen op mijn sokken. Ik heb een hele lading aan prachtige modieuze puntlaarzen die ik zeer graag draag. Ik klos ermee heen en weer over onze houten vloer, geen enkel probleem. Nu alleen sjezen er kittens op je af zodra je een voet op de vloer zet. En hoe mooi de laarzen ook zijn, je voelt niet snel genoeg of er zich wellicht een kittenpootje tussen je zool en de vloer bevindt.

En dan mijn kleren. Zwart blijft toch favoriet op 1 of andere manier. Maar op zwart zie je altijd alles. Ik lig nog wel eens op de grond met het grut te spelen. Wanneer ik opsta is mijn truitje nog steeds zwart maar dan met aparte patronen van beige gritvlokjes en fijne kattenharen in de meest mooie kleuren.

En mijn spijkerbroek? Die vertoont na een uur aan mijn lijf vlekken van bijv. de vloeibare probiotica toedienen aan Pixie, carnibestvegen van het voeren van de kittens, gemorste koffie omdat er iemand mij net iets te hard een spinnend kopje gaf, en nog een aantal niet definieerbare vlekken.

Mijn wasmachine en swiffer draaien overuren, maar ik ben bang dat het de komende 8 weken niet echt gaat lukken. Dus bij deze aan iedereen die bij mij over de vloer komt, nu en in de toekomst: mijn welgemeende excuses!