Klik op het plaatje om naar de Goedgekeurd site te gaan. Over de kleuren wil ik nog als laatste kwijt, dat mijn weblog onderdeel uitmaakt van Cattery Ifness en dezelfde kleurstellingen heeft gekregen.

Gisteren moest Pebbles onder narcose voor een aantal foto’s. Alles is goed en ik kon haar 2 uurtjes later weer ophalen. Ze was ‘goed’ wakker volgens de dierenarts. Een dierenarts die haar nog niet kende. Toen ik haar in de auto terugreed, hoorde ik het al.

Haar gemiauw klinkt toch echt heel anders dan op de heenweg. Thuisgekomen, mag ze zelf uit de vervoersmand lopen. Met de 2e stap valt ze om. Ik zet haar weer voorzichtig op haar poten. Weer valt ze om. Dit is niet ok. Om een lang verhaal kort te maken, de hele middag heeft ze bij me in een draagdoek gelegen. Helemaal van de wereld. Toen ze kouder werd heb ik haar in bed genomen onder de dekens tegen mijn blote huid aan. Dat kleine meiske dat nooit door mij opgetild wil worden, dat nooit met mij wil knuffelen. De hele rest van de dag krijg ik nu de kans. Pas ‘s avonds komt ze een beetje echt bij en vind ik het weer vertrouwd haar zelf te laten rondscharrelen.

Misschien misschien zal ze nu ook begrijpen dat ook ik het beste met haar voor heb en zal ze me iets meer gaan vertrouwen. We zullen zien.

Zahra is niet snel bang. Ze is koningin en meesteres hier in huis en gedraagt zich daar ook naar. Maar soms maak ik haar wel eens anders mee en dan weet ik dat het menens is.
Zahra is net in de ren gezet en ze begint verontrust te miauwen. Een miauw die ik eigenlijk alleen van haar ken wanneer ze echt bang is. Ik loop naar haar toe, ze kijkt me niet aan maar blijft met ontzag naar boven kijken. Het angstig miauwen gaat onverminderd door. Wanneer ik me omdraai om te kijken wat er zo verschrikkelijk angstaanjagend is, zie ik tot mij grote verbazing 2 reigers op het dak van ons huis zitten. Zij hadden Zahra en die andere 2 ook al in de gaten en ze namen een behoorlijk dreigende houding aan. Voor reigers mag je, wat mij betreft, absoluut ontzag hebben. Mijn fotocamerabatterijen waren natuurlijk weer eens leeg, ter illustratie voor 1 keer iemand anders’ foto hierbij.

Jem, 11 jaar, is een paar dagen op kamp. Gisteren vertrok hij met zijn tas en zijn slaapzak. Voor mij is dit ook de eerste keer dat mijn jochie zijn vleugels zonder 1 van ons aan het uitslaan is. Ik was dus enigszins van de rel gisteren. Dat merkte Zahra onmiddellijk en ze is bijna niet van mijn zijde geweken. ‘s Avonds na het avondeten merkte zij dat er iets echt niet klopte. Ze bleef ons maar miauwend aanspreken. Ze trok onze aandacht, miauwde, liep vervolgens naar Jem zijn stoel om weer een dringende miauw te laten horen en liep weer naar ons terug, keek ons aan met nog een miauw. Dat herhaalde zich een paar keer.

Jem en de katjes, is een geval apart. Ik heb wel eens verteld over Poeska. Hij is met haar opgegroeid en heeft door haar heilig ontzag voor katten gekregen. Hij was 6 en erg verdrietig toen ze overleed, maar een echte band hebben ze nooit gehad.

Toen kwam Zahra. Dat werd al gauw een vriendinnetje van hem. Tot ze in haar puberteit kwam. Toen werd ze hem een beetje te heftig, alhoewel Zahra nooit haar kuren op Jem botvierde. De eerste kittens werden geboren. Jem werd steeds verliefder op Ishoe en steeds stiller wanneer Ishoe’s vertrek in onze gesprekken aan de orde kwam. Ishoe bleef en werd Jem’s beste vriendje. Sinds Ishoe blaasgruis heeft, is hij wel erg veranderd. Hij kon helaas niet meer bij Jem in bed slapen. Hij was te onrustig en hij plaste te veel buiten de bak. Toch zit hij nog graag bij Jem op schoot.

Nu dan met Pebbles. Ik kan het gewoon niet geloven. Jem kan alles met haar. Alles. Door mij wil ze niet opgetild worden. Jem legt haar gewoon op haar rug. Ik moest met haar naar de dierenarts en gelukkig kon Jem mee. Hij heeft haar vastgehouden en ze werd gelijk rustig. Het knippen van haar nagels hier thuis, lukt niet als Jem haar niet vasthoudt. Als Jem staat te douchen, staat zij klagend voor de badkamerdeur. Wanneer Jem door het huis wandelt, heeft hij een constante volgelinge. Waar Jem is, is Pebbles. Wat dus wel betekent dat wanneer Jem gaat slapen, we Pebbles bij ons moeten houden. Het gebeurt regelmatig dat hij haar komt brengen met de mededeling dat ze maar voor zijn deur zit te piepen en te krabben en dat hij daarom niet kan slapen.

Deze dagen, wanneer de katjes bijvoorbeeld naar de ren getild moeten worden, neemt hij het liefst Pebbles of Ishoe. Zahra is te sterk en weet dat ze met genoeg wringen en haar nagels gebruiken, bij Jem de grootste kans heeft om los te komen. Als het moet, dan moet het, maar liever niet. En toch is zij de enige die ons gisteren even duidelijk moest maken, dat hij ontbrak. Even controleren of we echt wel in de gaten hadden dat hij er niet was.

Wanneer je als dierenlievende Nederlandse in Amerika gaat wonen en je alle ellende van zo dichtbij meemaakt, is het hard. Heel erg hard. Ze ging in de dierenrescue werken. De verhalen die ik hoorde waren hartverscheurend. Maar zij heeft gedaan wat ze kon. Het aantal dieren wat zij heeft kunnen redden uit de gaskamers is ondertussen ontelbaar. Sommigen heeft ze letterlijk persoonlijk, hoestend en proestend uit de kamer des doods gerukt. Een aantal van haar eigen huisdieren zijn de stille getuigen ervan.
En toen…
Haar Amerikaanse echtgenoot wist van haar stille verlangen en zette haar in feite voor het blok door een een zeer speciaal kerstkado te geven. Een al wat ouder sibeer kitten met een hypo-allergene vacht*) helemaal uit Rusland. Mijn hemel, wat was ze boos. De sterilisatie-afspraak was de volgende dag al gemaakt maar werd door haar man even hard, achter haar rug om, weer afgebeld. Weken heb ik op haar ingepraat. Weken waarin ze heen en weer geslingerd werd door hetgeen wat ze stiekem zo graag wilde, en de jarenlange rescue-ervaringen in de Amerikaanse wegwerpmaatschappij. Weken waarin we af en toe na heftige msn-conversaties, allebei boos uitlogden. Boos over elkaars onbegrip, boos over het niet aan elkaar kunnen uitleggen wat we elkaar zo hartstochtelijk wilden duidelijk maken.

Ik vond dat ze het verdiend had om haar droom nu eindelijk eens na te jagen. Ik was van mening dat de meeste mensen die een raskat willen, echt niet naar een asiel gaan om daar een ander poesje te redden. Ik vond dat ze haar steentje ondertussen wel had bijgedragen en dat het nu tijd was voor haarzelf. Ik was ervan overtuigd dat zij mensen met een kattenallergie hun wens kon laten doen uitkomen. Ik vond dat ze zichzelf de tijd moest gunnen. Ik vond het te vroeg voor zo’n drastische beslissing. Sterilisatie kon over een aantal maanden altijd nog.

Zij zag alle beren op de weg. Zij voelde zich verantwoordelijk voor andermans *fuck-ups*. De broodfokkers. De mensen die hun huisdieren maar lieten aanfokken. De impulsaankopen van vele Amerikanen die wanneer het dier wat groter werd, allemaal op straat werden gegooid. De immens grote zwerfpopulatie die het rechtstreekse gevolg daarvan is. Het Amerikaanse systeem waarbij dieren in het asiel precies 24 uur de tijd krijgen een nieuw baasje te vinden of anders… De Amerikaanse fokkerswereld die zo anders in elkaar steekt dan hier in Nederland.

Maar we gaan zeer ver terug, wij met z’n tweeën. We weten van elkaar dat we beiden eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. Dat we het beste met elkaar voor hebben. We weten dat ruzies ook weer bijgelegd worden wanneer we er een nachtje (of 3) over geslapen hebben. Dat onze woorden uiteindelijk wel het gewenste effect bereiken. Ze ging overstag. Ze verloor haar vriendinnen uit de rescue-wereld. Die vonden het verraad. Om haar te laten weten dat wij wel achter haar stonden, hebben we ons jongste bengaaltje naar haar internetnicknaam vernoemd:Pebbles.

En nu…
Zie hier het resultaat! Zijn ze niet geweldig?

*) Vrijwel alle katachtigen hebben de proteïne FEL D-1 in hun speeksel. Wanneer een kat zich schoonmaakt, droogt de proteïne op de vacht waardoor er een residu achterblijft wat veel van de algemeen bekende allergische reacties veroorzaakt. De Siberische kat mist deze FEL D-1 proteïne en veroorzaakt daardoor o.h.a. geen allergische reactie.