Na een lange moeilijke periode ben ik dan eindelijk geopereerd aan een probleem in mijn voet. In deze afgelopen periode heb ik me niet goed gevoeld. Mijn rug had extra moeite met het nauwelijks meer kunnen kopen, mijn lichaam kreeg allerlei onverklaarbare verschijnselen en mijn geest maakte kortsluiting. Al met al erg vervelend en ik had de puf en de inspiratie niet meer voor een leuk log. Ik ben er nog niet, nog lang niet maar ik ben in ieder geval weer onderweg hoop ik. Leuke logs komen wel weer. Voorlopig doen we het even met foto’s.

Wat ik zo bijzonder vind is wanneer ik verdrietig ben, Zahra zo haar best doet mij te troosten. Ze kroelt tegen me aan met een zeer zachte blik in haar ogen. Het liefst zou ze in me willen kruipen. Overigens zijn beiden zeer voorzichtig en ik heb nog geen enkele keer een laagvliegende bengaal op mijn voet zien belanden (ik moet er ook even niet aan denken!!). Omzichtig installeren ze zich op plekken die wel ok zijn.

Uiteraard, wordt er ook gebruik van de situatie gemaakt. Zahra zit prinsheerlijk op de tv waarvan ze heel goed weet dat dat niet mag. Maar wat kan ik er aan doen? Weinig, zeer weinig…

Langzamerhand durven we onze niet eerder uitgesproken vermoedens nu toch te benoemen. We weten het niet zeker en dat is ook helemaal niet nodig, maar we krijgen het gevoel dat er toch iets meer met Ishoe aan de hand is. Het is een optelsommmetje van alles wat we met hem meemaken en zien. Ik wil hem geen geestelijk gehandicapt katje noemen, maar iets klopt er toch niet helemaal. Niet dat het wat uitmaakt, we houden heel erg veel van hem. Misschien juist wel hierdoor. Hij is veel te klein geboren en ik heb hem een aantal weken moeten bijvoeden omdat hij niet de kracht had tegen zijn zusjes op te boksen. Nu zeg ik niet dat katten daar gehandicapt van raken, maar het kan wel met een reden zijn gebeurd.

Hij is zo anders dan elke andere kat die we ooit hebben meegemaakt. Vooral mijn man heeft veel ervaring met verschillende katten en zoals Ishoe is, is niet gewoon. We zeggen al jaren tegen elkaar dat het zo bijzonder is dat er werkelijk waar geen greintje agressie naar ons in zit. De enige keren dat hij ons heeft opengehaald, was per ongeluk als hij in paniek was. Daarnaast heeft het zeker 1.5 jaar geduurd voordat hij ons durfde aan te kijken. Hij keek altijd weg of langs ons heen. Ishoe heeft veel moeite met iets aan te leren. Waar Zahra het binnen 2 keer doorheeft, kan Ishoe er weken over doen. Het na de winter weer voor het eerst in de ren gaan, is voor Ishoe een crime. Hij moet altijd zo lang wennen en roept de eerste weken constant dat hij eruit wil. Is hij weer binnen, dan wil hij toch weer naar buiten. Bengalen zijn geen schootkatten, Ishoe is een schootkat bij uitstek. En zo zijn er nog veel meer dingen waarvan we zeggen, dat kan iedere kat hebben, maar Ishoe heeft alles tegelijkertijd.

Wat het nog duidelijker maakte voor ons is, wat er afgelopen paaszondag gebeurde. Ik liep nog met 2 krukken dus de katten naar de ren brengen, ging even niet. De dagen ervoor heb ik ze aan het tuigje aan de lijn in de tuin gehad. Zo deed ik het ook voordat er een ren was. Je moet er wel constant bij blijven omdat ze nog wel eens verstrengeld raken, of Zahra toch de schutting weet te bereiken maar het verliep allemaal naar wens. Tot zondag dus. Ishoe schrikt erg van iets, raakt verstrikt met zijn tuigje in een plant en flipt compleet. Ik haak hem onmiddellijk los waarbij hij mijn hand compleet open legt en hij valt Zahra aan. Zahra schrikt zich wezenloos. Ik sleep 2 ontzettend boze bange katten naar binnen. Ze blijven elkaar aanvallen. In niets lijkt het op de gewone ruzietjes die ze normaal hebben. Nee, dit is meenes! Ishoe is niet benaderbaar. Hij gromt vervaarlijk naar me, zit in een hoekje en laat alles lopen.

Ik laat Ishoe boven afkoelen, en hou Zahra beneden. Na een paar uur kan ik eindelijk zijn tuigje afdoen en hem lichamelijk nakijken. Hij blijft naar me grommen maar doet me niets. Fysiek is er echt niets met hem aan de hand. ‘s Avonds proberen we ze weer bij elkaar te brengen, maar het is echt mis. Ishoe vliegt Zahra aan alsof hij haar niet meer kent en waar vechtende katten elkaar meestal niet erg verwonden, zitten ze hierna allebei onder het bloed. We blijven het proberen, we mogen niet te veel ingrijpen maar het gaat echt niet. Ik zet Ishoe weer op de rustgevende medicatie. Na 2 dagen ben ik het meer dan zat. Ik merk dat Ishoe op geen enkele manier kan ontspannen, hij zit alleen maar te rillen in een hoekje van de stress en gromt naar alles en iedereen. Ik zet de vervoermand bij me op de bank, doe Ishoe erin met een dekentje over hem heen en leg een handdoekje over de mand. Nu kan hij eindelijk een beetje ontspannen. Na een paar uur gromt hij niet meer naar me wanneer ik hem voorzichtig aai. Zodra Zahra in zicht is, is het wel gelijk weer mis maar we zijn tenminste op weg.

In de dagen hierna blijf ik met mijn stem ingrijpen en ze allebei heel veel TLC (Tender Loving Care) geven. Zahra is ondertussen ook helemaal in de war en loopt omzichtig door het huis. Zodra ze Ishoe ontwaart, neemt ze vaak al de aanvalshouding aan en het gegrom en gegil is niet van lucht. Niet vreemd natuurlijk wanneer je constant tot bloedens toe aangevallen wordt zonder enige duidelijke reden. Ze probeert hem nog wel eens hem lief te benaderen, maar Ishoe is er niet van gediend. Toch met veel: “Zahra NEE! Ishoe NEE! Ishoe LIEF! Zahra LIEF!” en af en toe even met mijn kruk op de grond stampen, begint er langzaam een kentering te komen. Samen lekkere hapjes laten eten, gaat helaas niet. Wat de 1 graag lust, mag de ander niet, wat de 1 mag, lust de ander weer niet. Ik heb gesmokkeld met rauw rundergehakt, maar geen van beiden had er zin in.

Toch, nu Ishoe wat rustiger begint te worden, reageert hij ook niet meer zo gespannen op Zahra’s gegrom. Ik begin weer wat hoop te krijgen dat het weer goed gaat komen. Het tuigje doen we niet meer. De serie van hieronder is van de dagen toen alles nog koek en ei was.

Ishoe begint weer zijn eigen ikje te vinden. Hij ligt nog wel regelmatig in de vervoermand te slapen en kruipt dan zelf onder het dekentje. Maar hij komt weer op schoot, zit weer voor het raam te piepen dat hij naar buiten wil en accepteert Zahra weer als vanouds. Nouja, bijna dan.

Gisteren bij het uit de badkamerkraan drinken, was Ishoe er eerder dan Zahra. Normaal gezien als dat gebeurt, zodra Zahra arriveert maakt Ishoe plaats en wacht geduldig op de badkuiprand totdat het zijn beurt weer is. Gisteren niet, hij ging niet weg en Zahra werd gedwongen samen met Ishoe tegelijkertijd te drinken. Dat was niet de bedoeling! Ze heeft het gisteren nog van hem gepikt, maar vond het vandaag wel nodig Ishoe een aantal keren even weer op zijn plek te wijzen. Het moet weer even duidelijk worden dat zij de baas is en zij de baas blijft. Dan legt ze hem hardhandig op zijn rug, bijt in zijn keel totdat hij stilligt en dan is het goed. Zo gaat het al jaren en het lijkt in niets op wat er zich de afgelopen week heeft afgespeeld.

Ik ben blij mijn eigen Ishoe weer gelukkig te zien.

Ze kunnen weer samen door één deur. Een rendeur wel te verstaan. Als de temperatuur maar lekker hoog is, vermaken ze zich beiden uren lang zonder een enkele klacht. Muisjes, kikkertjes, overvliegende vogeltjes, hommels, onwetende langslopende honden. Allemaal moeten ze nog leren met mooi weer niet te dicht bij de ren te komen want anders…

Vanochtend stond de buurvrouw die in onze vakanties altijd zo liefdevol en geweldig voor Zahra en Ishoe zorgt, op de stoep. Bij haar zoon thuis is 3 weken geleden een nest kittens te vroeg geboren. Van de 5 is er 1 nog in leven maar moeder zorgt er niet goed voor. Het kitten Lucky genoemd, moest voor een paar uurtjes opgevangen worden omdat ze dringend van huis moesten. Of ik misschien…? Ja natuurlijk!!!

Ik wist niet wat ik zag. Een ieniemieniekitten van 90 gram, meer dood dan levend. 90 gram is een redelijk normaal geboortegewicht en deze was al 3 weken oud. Hij lag helemaal in elkaar gekrompen in een rare bocht. Zijn oogjes waren open, en met een flesje kittenmelk begon hij lekker te spinnen en zich wat te ontspannnen. Hij slikt goed zelf dus dat is mooi meegenomen. Zahra en Ishoe heb ik boven gehouden maar toen ik met mandje en al naar boven kwam om mezelf even aan te kleden, verdwenen ze boos onder een bed. Oef, dat was te verwachten. Ik heb Lucky in mijn bh gestopt zodat hij lekker warm bleef en ik een oogje in het zeil kon houden. Daar heeft hij gezeten tot zijn 2e fles- en plasronde.

Toen Jem thuiskwam en ik liet zien wat ik bij me droeg, klaarde zijn gezicht helemaal op. Voordat ik tekst en uitleg kon geven: “Dus daarom waren Ishoe en Zahra zo boos op elkaar! Zahra was zwanger!!” 🙂 Kinderlogica 🙂

Lucky is nu weer terug naar zijn moeder en pleegouders. Ik hoop dat hij het redt. Ik heb alles wat ik nog in huis had aan flesjes, kittenmelk, medicatie etc. meegegeven.

Zet hem op Lucky! Fingers crossed dat je je naam eer aan kan blijven doen. Ik heb in ieder geval van je genoten!

Het is weer mis. Dit is nu de 3e keer in 4 weken dat Ishoe ergens van schrikt en Zahra aanvalt en blijft aanvallen. Ik heb echt nog nooit zo’n bange kat gezien. Hij is compleet van de wereld, oren plat, pupillen groot, lichaamshouding 1 bonk gespierd hoopje ellende.

De 1e keer heb ik in een log hieronder beschreven. De 2e keer schrok hij van mij en dat heeft 2 dagen geduurd. Gisteren schrok hij van Zahra die gewoon de trap opliep en het was weer mis. Ik liep langs ze toen het gebeurde. Dat heb ik geweten. In hun gevecht raakten ze mij in het voorbij gaan. Mijn been ligt open en ik had nog wel een spijkerbroek aan. Ook Ishoe en Zahra zaten onder het bloed van elkaars scherpe nagels. Ik begin er een beetje moedeloos van te worden.

Ik heb hem zodra ik er weer bij hem kon in zijn mandje gezet, handdoekjes over de zijkanten, handdoekje over de ingang, dekentje over hem heen zodat hij helemaal geborgen zonder zicht tot rust kan komen en hoop er maar weer het beste van. Af en toe sluipt hij door het huis, hoor ik weer gegil en dan roep ik maar weer constant “Allebei LIEF! Ishoe LIEF! Zahra LIEF!” Ze luisteren er wel naar en houden op met grommmen en gillen en ik beloon ze beiden met gericht knipogen.

Ik trek de aandacht door met gewone stem de naam te zeggen. Zodra ik aangekeken wordt geef ik een langzame knipoog met beiden ogen. Als het aankomt, krijg ik een knipoog terug. Een kat knipoogt om te laten zien dat het goed is en ter eigen geruststelling.

Zahra probeert het ook, ze knipoogt vanaf een afstandje naar Ishoe en van het ene op het andere moment lijkt het net alsof er niets meer aan de hand is. Ze snuffelen voorzichtig aan elkaar, Ishoe lijkt relaxed. Maar het kan ook elk moment weer omslaan. Zahra is helemaal in de war en verdedigt zichzelf tegen een kat waar ze niets meer van begrijpt.

Lucky groeit en groeit. Er komt steeds meer lucky Lucky. Wat een verschil met 2.5 week geleden. Petje af voor zijn pleegouders die er dag en nacht mee in touw zijn!

Ishoe’s vaste plekje hier in de studio waar de computer staat, is onder de lamp. Het past net, het is lekker warm en het is vooral heel erg dicht bij mij. Hij schroeit wel eens een oor of een staart maar hij blijft volhouden. Ter afwisseling een beetje voor het scherm wandelen, over het toetsenbord stampen, om daarna weer toch onder de lamp terecht te komen.

Vorige week was ik weer even bij de dierenarts voor een zak gruisvoer voor Ishoe. Ze kennen me daar onderhand wel: “die met die bengalen”. Ik maakte even een praatje met Froukje, de assistente hoe alles hier ging. Ze had me al vaker verteld dat ze het zo bijzonder vindt, dat een kat (Zahra in dit geval) zo heftig kan reageren tijdens een behandeling maar dat zodra je haar los laat, ze ook geen enkele wrok meer koestert. Meestal blijft een kat na zo’n behandeling boos mokken en moet je vooral niet de eerstkomende uren in de buurt komen. Zahra niet, het is de dwang die haar woedend en gevaarlijk maakt maar, klaar is klaar voor Zahra. Daarna is er echt niets meer aan de hand.

Ook de dagen dat ze daar in de kliniek heeft doorgebracht toen ze ziek was, zat ze niet bang in een hoekje. En dat is een grote valkuil gebleken. Ondanks mijn waarschuwingen is het fout gegaan. Ik ben bij deze kliniek gekomen omdat ik met Isna’s (kitten 2004), naar later bleek, gebroken groeischijf bij mijn eerste dierenarts(en) niets opschoot. Dus op zoek naar een second opinion voor Isna maar ook voor Zahra. Ondanks dat ik verschillende dierenartsen zag en naar Zahra heb laten kijken, “viel het allemaal wel mee” volgens hen. Ja vind je het gek. Op tafel bij de dierenarts zat een grommende tijger die onder geen voorwaarde haar zwakheid liet zien. Ik als klant was “overbezorgd” en duidelijk niet “competent genoeg” mijn eigen kat te kennen. Zij hadden ervoor doorgeleerd, ik niet. Zahra was toen al behoorlijk ziek en we maakten geen enkele vordering. Ze werd hier thuis zieker en zieker. Uiteindelijk is Zahra godzijdank na de second opinion voor een aantal dagen opgenomen omdat ze op een gegeven moment echt op het randje lag. Ik heb het nog zo geroepen: “Kijk uit, ze is erg heftig ondanks dat ze zo ziek is en haalt je zo open.”

Nu liet Froukje me een groot litteken zien over haar onderarm. Dat was het resultaat van haar eerste kennismaking met Zahra. Ik heb dit nooit geweten want het was gebeurd tijdens Zahra’s opname. Ik schrok me kapot toen ik het zag en voelde me ontzettend schuldig. Nu begrijp ik ook waarom toen de toen daar dienstdoende dierenarts me aan de telefoon vroeg of ze altijd zo moeilijk was en hoe we dat thuis dan deden. “Nou, eigenlijk is ze nog veel heftiger wanneer ze niet zo ziek en verzwakt is”, heb ik geantwoord.

Overigens bij mijn vorige dierenarts liep toen een stagiaire mee. Toen de dierenarts aan haar uitlegde dat deze poes (Zahra) op de behandeltafel een bengaal was, was ze nog erg geïnteresseerd. Toen kwam de rest van de uitleg. Dat bengalen nog wild bloed in zich hebben en dat dat nog aan het karakter en gedrag te merken is. Ze werd pips in haar gezicht en deed gelijk 3 stappen achteruit. Jammer voor mij want toen moest ik Zahra in mijn eentje in bedwang houden terwijl de dierenarts er allerlei spuiten inzette.

Nee, geef mij maar mijn huidige kliniek! Ook de andere assistentes daar zijn niet bang en weten precies hoe ze Zahra zo goed en zo kwaad als het gaat, in bedwang kunnen houden. Meestal doe ik nu een eerbiedig stapje terug en kijk toe. Denkende: “Ik moet het al vaak genoeg thuis doen als er weer eens pillen of vieze drankjes in moeten, nu hoeft het even niet. Please be my guest!” 😉 Bij Ishoe is het trouwens een veel minder groot probleem. Die kan ik gewoon ferm zelf vasthouden, desnoods in de afgekeken houdgreep van Froukje. Het is bijna nooit nodig. Losjes vasthouden werkt voor hem veel beter zolang de behandeling niet al te erg is.

Froukje deed gelukkig vrij nonchalant over het litteken en gaf ruiterlijk dat ze een inschattingsfout had gemaakt. Zahra oogde vriendelijk, niet bang en vooral erg ziek toen ze daar in haar hokje zat. Maar de dwang bij een behandeling, daar zit de kneep bij Zahra. We hebben wel eens met 3 paar handen bij haar gestaan om haar in toom te houden zodat de dierenarts kon doen wat ze moest doen. Zelfs toen was het nog nog goed uitkijken geblazen.

Gelukkig heeft Froukje het niet opgegeven hierna. Ze is een kei met de houdgreep en komt altijd vrolijk helpen wanneer er weer eens wat moet gebeuren met ons explosieve lieve monstertje.