Dit ging er vooraf aan de Feestelijke feestdagen foto. Je krijgt het niet kado, zelfs niet met Ishoe die overal wel voor te porren is. 🙂

Zahra en Ishoe hebben hun eigen waakhondeigenschappen. We hoeven nog geen bordje op te hangen

maar grommen kunnen ze als de beste. Als de deurbel gaat, wordt er gegromd. Als je op een onverwacht tijdstip door het huis rondwaart, zoals midden in de nacht op weg naar de wc, wordt er gegromd. Soms echter wordt er gegromd zonder dat ik daar een reden voor kan bedenken. Ze schieten beiden tegelijkertijd overeind, kijken vervaarlijk naar iets in de kamer waar ik alleen maar lege plek ontwaar en ze grommen! Als je er over na gaat denken en de keren meetelt dat je stapjes op de trap hoort maar er niemand boven is, je iets in je ooghoek denkt te hebben gezien of er ergens iets in huis op onverklaarbare wijze omvalt, zou je toch stilletjes gaan denken dat je huis niet alleen door jou, je gezin en de katten wordt bewoond.

Elke avond is het vaste prik. Het dolle uurtje breekt aan. Ishoe en Zahra racen grommend en meppend elkaar door de kamer achterna. De bank is een geliefde plaats om even van de vloer te ontsnappen om vervolgens al klauwend in de bekleding met een ferme snoekduik de ander te verrassen of om aan de ander proberen te ontkomen. In dat laatste geval vliegen er 2 bengalen kort na elkaar over de bank. Ware het niet dat ik nog wel eens op de bank lig. Of je nu je nagels in de bekleding zet of in de mens die op die bekleding ligt, maakt voor een bengaal niet veel uit. Het is allebei zacht genoeg om je flink te kunnen afzetten voor de grote sprong. Het liefst nog steeds in vliegende vaart want dan verlies je je snelheid niet. Voor de bank is dit een ware slijtageslag. Voor mij, de mens die erop ligt, is het een pijnlijke geschiedenis die ik maar liever probeer te vermijden.

Deze keer komt Zahra van voren, met 4 poten wijd uitgespreid, de nagels al klaar. Ik zie haar recht op me afkomen. Als ik haar haar gang had laten gaan was ze precies op mijn gezicht belandt. Maar mijn reflexen zijn sneller. Ik kan er niets aan doen. Mijn hand balt zich tot een vuist, mijn arm heft zich omhoog en voordat ik het weet heb ik met een ferme mep Zahra in de lucht uit haar baan geslagen. Ze komt met een plof ergens achter me op de grond terecht en maakte zich boos en beledigd al vloekend in poezentaal, uit de voeten. In het kwartier daarna moet ze zich even laten gelden. Ze sluipt door de kamer, mijdt mijn blik en mijn pogingen het weer goed te maken. Ze kruipt op de tafel, heel goed wetende dat dat niet mag. Mept een (onbreekbare) bal uit de kerstboom, geeft Ishoe een knauw en een snauw om dan eindelijk met lage staart en platte oortjes een knuffel en een knipoog bij me te komen halen. Het is weer goed. Tijd om alle commotie te laten bedaren en het eraf te slapen.

Bengalen die zich vervelen gaan, zoals het woord al zegt, vervelend doen. Vooral Zahra heeft hier een handje van. Sinds haar sterilisatie, hunkert ze nog meer naar aandacht. Aandacht heb je in alle soorten en maten. Positief en negatief. Diverse ervaringsdeskundigen leren mij dat negatieve aandacht ook aandacht is. Voor een kat maakt het blijkbaar niets uit. Wanneer een actie beloond wordt met aandacht zal de kat dit herhalen. Maar wat moet ik dan? Een voorbeeld van negatieve aandachttrekkerij:

Er zijn een aantal plekken die verboden terrein zijn en dat weet ze heel erg goed. Maar als je je verveelt dan trek je je daar niets van aan. Dus spring je op de tv en gooi je daarbij en passant de vaas met nepbloemen, de DVD’s en het draadloze TV Link kastje eraf. Op zich geen wereldramp, de vaas is al vastgeplakt aan de tv zodat die tenminste blijft hangen i.p.v. op de grond te tetteren, de DVD’s kunnen de val wel hebben. Ware het niet dat dat gare tv kastje zo ondeugdelijk in elkaar zit dat het bij elke beweging telkens zijn geheugen kwijt is, of dat de scartkabels geen goed contact meer maken. Tv kijken wordt hierdoor een frustrerende zoektocht naar wat er nu weer mis is.

Maakt Zahra aanstalten om op de tv te gaan springen dan is een waarschuwend “Zahraaaaaa!” voorlopig voldoende. Zit ze er al op dan rest mij niets anders dan haar er persoonlijk van af te plukken.

Negeer ik haar met het idee om haar actie niet met (negatieve) aandacht te belonen, dan heb ik daarna de frustratie dat geen tv in huis het meer doet en kan ik weer liggend op de grond overal achter kruipen om snoeren na te lopen of erger, de ongelooflijk gebruikersonvriendelijke gebruiksaanwijzing van het tv kastje erbij te pakken en alles weer opnieuw in te stellen. Geloof me, tegen de tijd dat daar eindelijk klaar mee bent, dan is de lust in tv kijken je echt wel vergaan. Nog afgezien van het feit dat datgene waar je naar wilde kijken waarschijnlijk ook al lang weer afgelopen is.

Rond deze tijd van het jaar hebben we er nog een voorbeeld bij: de kerstboom. Een paar jaar geleden hebben we besloten om voor nep te gaan en om dan gelijk ook maar voor ontzettend kitsch te gaan. Als je ergens voor kiest, dan moet je het ook goed doen. Maar ook een kitsch nepkerstboom kan omvallen. Ook uit een kitsch nepkerstboom kun je kitsche onbreekbare versieringen meppen en ermee aan de haal gaan. Beloon ik Zahra niet met (negatieve) aandacht, dan houd ik geen boom meer over. Het is hier elk jaar weer een strijd. Jem wil de boom het liefst zo snel mogelijk na sinterklaas optuigen, ik wil het zo lang mogelijk uitstellen want tegen de tijd dat het dan eindelijk Kerstmis is, ben ik het al weer helemaal zat.

Bengalen mogen zich dan regelmatig vervelen, wij daarentegen krijgen met bengalen in huis niet eens de mogelijkheid om ons ooit te vervelen. Zij zorgen voor aandachttrekkerij zodat wij die weer kunnen belonen, negatief of positief opdat wij ons niet vervelen en zij hun eigen verveling oplossen. En zo is het cirkeltje weer rond.

Bengalen zijn geen schootkatten. Dat staat in de rasinformatie en karakterbeschrijving. Dat klopt ook wel aardig wanneer we Ishoe niet meetellen.

Ishoe wil altijd op schoot. Op mijn schoot wel te verstaan. Eigenlijk is het ook geen schoot maar buik. Zodra ik mij op de bank neervlei en mijn rug even te rusten leg, komt hij als een speer op me af. Lekker een beetje over me heen treden, het liefst hier en daar wat likken en maar snorren en knorren. Na een minuut of wat draait hij al tredend wat rondjes op mijn buik om de beste positie te vinden waarbij mijn bonige uitstekende botten het minst in de weg zitten en hij lekker kan liggen.

Zahra is echt geen schootkat. Wanneer zij op schoot kruipt is het meestal een teken dat ze even moet laten zien dat zij hier de dienst uitmaakt en niet de persoon die bij de schoot hoort. Dus wat krijg je dan? Ze komt op, voor haar, wildvreemden zitten. De visite is vereerd en vertederd. Als ze toch eens wisten met welke bedoeling Zahra bij hen kwam zitten.

Sinds een aantal maanden komt nu ook Zahra als een speer op me af wanneer ik op de bank ga liggen. Twee tredende katten is mij een beetje te veel van het goede dus wie het eerst komt, die het eerst maalt. Meestal wint Zahra. Vooral als het zo rond de klok van vijf uur is. Ook zij treedt even al spinnend maar ik krijg vooral heel veel ronkende kopjes.

Ik hoef mij echter maar te bewegen en ze springt eraf, loopt naar de keuken en kijkt vooral vaak om of ik haar aanwijzing snap en haar volg. Voelde ik me eerst nog gevleid dat ze opeens zo maar op schoot (buik dus) kroop, nu weet ik beter. Het is niet haar dominantiespelletje. Het is ook niet omdat ze me nou zo lief vindt dat ze zelfs haar algemene karakterbeschrijving verloochent. Nee, mevrouw heeft honger!

Ze mogen dan flink ruzie met elkaar maken af en toe, er zijn zeldzame momenten als deze. Ik ben er allang achter dat ze niet zonder elkaar kunnen. Voor Ishoe is het evident. Die begint gelijk te piepen wanneer Zahra niet in de buurt is. Voor Zahra is het subtieler. Ishoe’s aanwezigheid heeft haar stabieler gemaakt.

De mooie lentedagen zijn weer in aantocht. Eerst even wat ‘kinderarbeid’ om de ren weer plasklaar te maken en dan voor het eerst weer naar buiten. Een groter plezier kun je Zahra niet doen. Ishoe moet altijd een tijdje wennen, maar het uitzicht lonkt wel.