Zahra kan geen kindjes meer krijgen alleen dat weet ze zelf nog niet.

Al wekenlang vind ik telkens een grote afgelebberde bontmuis op de bank naast haar terug. Ik gooi hem elke keer er weer af want echt fris is hij niet meer. Soms vind ik de muis ergens op de bovenverdieping terug om hem een paar uur later weer op de bank aan te treffen. Of hoor ik opeens het kattenluikje in de tussendeur boven klepperen en krijg ik een speelgoedbeertje in mijn schoot geworpen. Door de open treden van de trap gegooid precies op de bank gemikt die er schuin onder staat. Jem zijn pluche sloffen zijn regelmatig zoek en kan ik terugvinden op haar slaapplek. Of ik word ‘s nachts wakker van een miauwende Zahra die voor de deur staat met muis of beer in haar bek. Wanneer ik dan open doe, legt ze die voor mijn voeten neer en vertelt me precies wat ik er mee moet doen.

Ik heb nog een beetje moeite met het te verstaan maar het schijnt erg belangrijk te zijn.

Jaren terug in het begin van haar eerste zwangerschap, sprong Zahra ‘s avonds laat via een aanloop van een meter of 4 zo het donkere open gat in van het zolderraam wat ik net aan het sluiten was. Om het te sluiten moet even de hor open anders kan ik er niet bij. Ik hoor Tim nog roepen: “Pas op!” maar het was al te laat. Ik zie een schaduw voorbij schieten en Zahra verdwijnt om van het schuine dak af te glijden, aan de dakgoot nog even grip te vinden en daarna 2 verdiepingen te vallen en buiten op de tegels van het tuinterras terecht te komen. Ongelooflijk dat ze er niets aan over hield en die zwangerschap gewoon heeft doorgezet.

Gisteren was het weer zover. Alle ramen hier in huis hebben kindersloten, haakjes, kettingen, horren of andere veiligheidshulpmiddelen die ervoor moeten zorgen dat er geen kat doorheen kan. Hoe goed je ook oplet, hoe voorzichtig je ook bent, door een samenloop van omstandigheden zit een ongeluk nog altijd in een klein hoekje.
Op zoek naar de fohn, glipte Zahra ongezien met me mee een kamer op de eerste verdieping in. Een kamer waarvan altijd de deur alleen maar open is wanneer je er doorheen gaat. Een kamer waarvan altijd het raam op het kinderslot ventileert. Behalve gisteren… Het kinderslot was blijkbaar gebroken en het raam stond op de kleinste kier gewoon open. De fohn heb ik niet gevonden maar Zahra ben ik onmiddellijk kwijt. Terwijl ik uit de kamer loop en de deur achter me dicht trek, realiseer ik me dat ze net nog in de gang was. Ik roep haar en hoor haar antwoorden. Een miauw die ik uit duizenden herken en gelukkig maar zelden hoor, een angstige miauw. Waar is ze? Ik ga de kamer weer binnen maar zie haar niet. Het gordijn is half gesloten. Zit ze ergens vast? Ik hoor dat ze toch ergens nog in de buurt is, ze beantwoordt mijn paniekgeroep nog steeds met haar angstige gemiauw. Ik snel naar het raam en zie haar nog net op het terras beneden in de tuin terecht komen. Ze had zich door de kier gewrongen, stond blijkbaar buiten op het raamricheltje achter het gordijn, riep me en viel of sprong.

Al scheldend en vloekend van de schrik ben ik naar beneden gesneld en heb haar van het terras opgeraapt. Grote pupillen, een flinke bloedneus en waarschijnlijk een puntje van een tand afgebroken zijn het resultaat.

Van de 9 levens heeft ze er in de loop van de tijd 4 echt wel verbruikt o.a. door dit stuntwerk. Nu vind ik het wel genoeg en hoop dat ze oud mag worden met de resterende 5.

Na log

Zahra is nog steeds in de volle overtuiging dat ze in een 3e wereldland leeft en ernstige honger lijdt. Het liefst eet ze zenuwachtig al schrokkend uit beide bakjes maar nu ze wat verder van elkaar staan wil ze haar eigen bakje ook niet onbeheerd achterlaten. Ishoe heeft nog wel een duwtje nodig, letterlijk. De regel Als Zahra eet of drinkt, moet ik wachten zit zeer diep geworteld. Wanneer ik hem er uitdrukkelijk bij zet en Zahra een zetje geef als ze aanstalten maakt ook het andere bakje te beheren, kan Ishoe ook eten. Ik grijp hiermee direct in de rangorde in, maar het is nodig.

Ishoe begint langzaam aan te leren dat het fluitje ook voor hem eten betekent. Zahra begint langzaam aan te leren dat geen fluitje geen eten betekent, ook al sta ik in de keuken.

Elke avond maak ik wat tijd vrij om met Ishoe te spelen. Ik pak trouw zijn geliefde verenstok, leg mijn oefenmat klaar zodat hij met zijn metershoge sprongen tenminste geen poot breekt bij het neerkomen, en Ishoe is helemaal blij. Na een minuut of 10 is hij zo uitgeput en voldaan dat het er gewoon vanaf straalt. Daarna kan de stok weer veilig opgeborgen worden in de la om tot de volgende dag op te bewijzen diensten te wachten.

Ishoe begint zich voorzichtig weer wat gelukkiger te voelen.