Nog een kleine impressie van de afgelopen tijd.

Er valt op het moment gewoon niet zo veel te melden. Op geregelde tijden maakt men elkaar hier bijna af.

Vooral Ishoe is de dominantieladder aan het uittesten met Zahra en dat gaat niet echt zachtzinnig. Tot mijn grote schrik wint hij meestal omdat hij zo veel sterker is. Ik had het niet verwacht met zijn vroege castratie toen hij 4 maanden was. Stilletjes vraag ik me wel eens af wat er zou gebeuren wanneer hij zijn kracht tegen ons zou gebruiken. Wat een geluk dat het zo’n mensgericht zachtmoedig manneke naar ons toe is. Ondanks dat ik nooit heb ingegrepen tussen Zahra en Ishoe, doe ik het nu wel. Ze is absoluut niet kleinzerig en wanneer ze gilt, dan weet ik dat haar echt pijn gedaan wordt. Gelukkig is Felice een mooie bliksemafleider. Wanneer zij en Ishoe aan het rollebollen zijn, zit Zahra gelukzalig bovenop de krabpaal. Blij dat ze even haar eigen gang kan gaan. Iets wat ze de laatste tijd het liefst doet.

Ze bemoeit zich met niets en niemand en is liever op haar zelf. Af en toe komt ze even een kletspraatje bij me maken, maar zodra 1 van de anderen jaloers op de aandacht komen aansnellen, is ze gelijk weer verdwenen. Af en toe neem ik haar even apart, maar het gehuil van haar beide kinderen achter de gesloten deur maakt haar dan toch weer te rusteloos om lekker bij me te blijven zitten.

En Felice? Ach… Felice blijft Felice. Lief maar wel een slag apart die een zeer consequente opvoeding echt nodig heeft. Veel belonen en op haar eigen manier aanpakken wanneer ze de fout ingaat. Ze begint langzaam ervan te leren, maar het kost heel veel tijd en heel veel moeite.

Baby Felice

In dit huis verboden voor honden aldus Jem.

De eerste keer in de ren… nog geen succes voor Felice.

Felice is zeer druk met iets aan het spelen wat ik niet herken. Er zitten al heel veel nagel- en tandengaatjes in, is wit en heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Felice. Met wat moeite pak ik het van haar af en bekijk wat er van over is.

Nouja!

Het is een verpakt condoom, maar wel 1 met een verpakking die ik al heel lang niet meer gezien heb. Uiterste houdbaarheidsdatum 2001! Ik heb werkelijk geen flauw idee waar ze die vandaan heeft gesnord. We zijn hier in 2002 komen wonen en sinds de komst van Jem in 1996 gebruiken wij al geen condooms meer…

Hoe kan dat nou???

Na lang wikken en wegen en tot de conclusie komen dat het gewoonweg niet meer ging, hebben we Felice geplaatst op een plek waar zij hoogstwaarschijnlijk gelukkiger dan hier zal worden. Ik heb mijn uiterste best gedaan maar soms gaat het niet en moet je keuzes maken…

Met Felice gaat het goed. Ze moet natuurlijk nog wennen en de katjes daar moeten aan haar wennen. Maar de verwachting is dat dat binnen een paar dagen echt zal gaan verbeteren.

Hier gaat het erg goed. Zahra begint weer helemaal te ontdooien en wil weer als vanouds bij me zijn voor heel wat spin- en kopjessessies. De laatste tijd zag ik haar eigenlijk bijna nooit meer omdat Felice zich er altijd tussen wurmde en Zahra daar zo genoeg van had. Verder wanneer Felice van zich liet horen, maakten Zahra’s moederinstincten haar erg onrustig en die stress is nu verdwenen. Ze heeft dan ook geen moment gezocht naar Felice.
Ishoe is wel een beetje in de war geweest, roepen en zoeken maar niets ernstigs. Eigenlijk alleen op zijn vaste koldermomenten rond een uur of 9 ‘s avonds.
Zelfs Jem is niet verdrietig. Zijn band met haar was toch minder dan hij dacht aldus zijn eigen woorden.

Zelf moet ik nog wel een beetje wennen. Ik maak nog elke avond automatisch 3 bakjes vlees klaar. Maar nu ik zie hoe Zahra ‘ongemerkt’ veranderd was en nu weer de oude wordt, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ook voor Felice. Als ze ergens op haar plek zal zijn, is het daar. Mensen die verstand van bengalen hebben, veel katjes om mee te spelen en meestal iemand thuis. Alle drie dingen die Felice heel erg nodig heeft.

Door de jaren heen heb ik heel wat foto’s van Jem met de katjes. De leukste heb ik nu samengevoegd tot een nieuwe pagina. Speciaal voor de mensen die mij maar blijven vragen wanneer ik eindelijk de Jempagina weer eens zal updaten. Een kleine impressie:

Vertaling:

Er was eens een poesje dat Zahra heette. Ze was nog klein!!! Geeneens 1 jaar. Ze was heel speels en ze sliep ook heel veel. Soms speelde ze met mijn ochtendjas. Ze eet veel en ze poept veel, blergh!! Ze drinkt uit de badkuip en ze speelt met touwtjes. Ze mag aan de lijn naar buiten. Eerst had ze diarree. Ze is een marble bengaal.

Jem is absoluut kattenfanaat. Onze bengaaltjes zijn daar verantwoordelijk voor.

Jem is geboren in een thuis met een poes, maar dit poesje was moeilijk. Zij heeft hem wel in de eerste 6 jaar van zijn leven het respect voor dieren geleerd. Onze bengalen hebben hem de liefde voor dieren geleerd. Elk poesje buiten op straat wordt voorzichtig geroepen en moet even geaaid worden. ‘s Avonds wanneer ik het voorval allang weer vergeten ben, heeft hij het nog steeds over dat lieve poesje op straat. Gisteren was hij nog uren later oprecht bezorgd over een nog jong rood poesje wat zo maar in de drukke stad Amsterdam vrij mocht buiten lopen.

Een tijdje terug was het poesje van 1 van de buren de weg naar huis kwijt geraakt. Jem heeft lang de buurt afgezocht in de hoop het poesje thuis te kunnen brengen. Bij een andere kat waarvan aanplakbiljetten in de hele buurt hingen, kwam hij me een aantal keer halen omdat hij dacht hem gevonden te hebben. Ook de eigenaren van deze kat werden uitvoerig op de hoogte gebracht van zijn vorderingen.
Wanneer ik soms tijdens zijn judoles niet naar huis maar aan de overkant van zijn les bij een vriendin langs ga, is hij boos wanneer ik hem na afloop weer opwacht bij de gymzaal. Hij wil mij komen ophalen want dan kan hij ook even haar katjes zien.

Hij heeft het kattenmagneetje van zijn vader Tim geërfd. Het lukt ze beiden de meeste katten te verleiden even langs de benen te komen strijken of om zich even te laten kroelen. Toen we bijvoorbeeld voor het eerst naar Zahra gingen kijken, sprong er bij onze binnenkomst zo een sneeuwbengaal op Tim zijn schouder. De reactie van de fokster: “Dat doet ze anders nooit! Ik hoop dat je niet geschrokken bent?” Tim was zeker niet geschrokken, voor hem is het gewoon dat katten op zijn schouder springen. Bij Jem springen ze nog niet op zijn schouder, maar wat niet is kan altijd nog komen.

Felice wordt op de website van haar nieuwe thuis vermeld.

Die van binnen heb ik nog kunnen ‘redden’. Ik heb hem naar buiten gezet in de hoop dat zijn hartje het niet alsnog zou begeven van de schrik.
Huismuisjes zijn bang van kattengeur, veldmuisjes niet en ze komen hier wel vaker binnen. Niet lang na deze muis vertelde een geeuwende Jem me ‘s ochtends dat hij al vanaf 4 uur wakker was omdat er een muis in zijn kamer zat en de 3 katten (Felice was er toen nog) er al uren op jaagden. “Waarom heb je me dan niet even geroepen lieverd?” “Omdat ik dacht dat dit geen noodgeval was!“

Die van buiten kwam uit een hechte muizenfamilie. Deze muisjes dachten slim te zijn geweest om een nest te maken in de kattenren, veilig voor roofvogels en andere vijanden. Helaas, er werden met mooi weer plotsklaps 2 moordmachines in de ren losgelaten! De hele familie is successievelijk geëlimineerd.

Echt overzichtelijk werd het er niet op, al die foto’s op de site. Vandaag heb ik daar iets aan proberen te doen. Een chronologische fotopagina. Zo maar een greep uit de ‘oude doos’:

Kittens 2004 vlak voor vertrek

Zahra en Ishoe 2005

Shakira (Ishie uit Kittens 2004) 2005

Felice 2005